Into the flood again / Same old trip it was back then
Ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο έγινε επιτέλους πραγματικότητα με τον ερχομό των ALICE IN CHAINS για πρώτη φορά στην Ελλάδα (ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Release Athens γι’ αυτά που μας πρόσφερε φέτος).
Η όγδοη μέρα του φεστιβάλ ήταν χορταστική συνολικά και είχε πολλά και καλά γκρουπ από νωρίς αλλά στις 17:30 ο δυνατός ήλιος έφερε ελάχιστους μπροστά στη σκηνή. Τον άχαρο ρόλο του opening act είχαν οι MONOVINE που μας μετέφεραν από το λιοπύρι του Φαλήρου μέχρι το μακρινό (μα τόσο οικείο λόγω 90s grunge) Seattle και το κατάφεραν αυτό μέσα από την λατρεία τους για τον ήχο των Nirvana αλλά και τα πανκίζοντα στοιχεία που δίνουν το κάτι παραπάνω. Η 30λεπτη εμφάνιση τους ήταν βασισμένη κυρίως στον πρώτο τους δίσκο από το 2011 (5 κομμάτια) χωρίς να εξαιρέσουν μερικές καλές στιγμές και από τα δύο επόμενα άλμπουμ. Κορυφαία στιγμή του τρίο από την Πάτρα ήταν το πορωτικό “Void”
setlist: telescope / away / mellow / void / jesus son / devil kiss gods lips / odd / the one
It’s your hands that hold us when we stumble and fall
Στις 18:30 πήραν θέση οι PUTA VOLCANO και ω θεοί, τι ήταν αυτό που μας βρήκε? Μια μπάντα με ενέργεια και νεύρο, με μουσικάρες και με μια frontwoman που ξέρει τι κάνει όταν τραγουδάει αλλά και που χτυπιέται στο ενδιάμεσο. Λογικό το ότι αναγκάσανε αρκετούς να αφήσουν τη σκιά (του πύργου του ηχολήπτη) και να τρέξουν μπροστά στη σκηνή. Έπαιξαν κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο (Harmony Of Spheres) με το κάθε ένα από αυτά να είναι καλύτερο από το άλλο. Άξιοι αυτοί, τυχεροί εμείς!
setlist: neon / dune / jovian winds / bird / zeroth / infinity / sun
As the day is long they keep movin’ on
17 χρόνια πριν είχα χάσει τους FU MANCHU σε εκείνο το live στο Ρόδον οπότε αυτή τη φορά στήθηκα μπροστά και όταν μπήκε το “Eatin Dust” μας χτύπησε ο ογκοδέστατος ήχος της κιθάρας, γιατί ναι, υπάρχει και αυτό το stoner, το μερακλίδικο, χωρίς φασέους και την πάρε να’ χεις νοοτροπία. Οι γερόλυκοι Καλιφορνέζοι έχουν μεγάλη δισκογραφία και έτσι, με μπροστάρη τον Scott Hill, μέσα σε 70 λεπτά προσπάθησαν να χωρέσουν παλιά και νέα κομμάτια σε μια ωραία εναλλαγή και τις μπύρες να έρχονται και να κατεβαίνουν μονορούφι αφού έχουν το σωστό groove και αυτά τα 70ς σόλο που δε γίνεται να μη σε παρασύρουν. Στο “Godzilla” των Blue Oyster Cult γίναμε όλοι καλύτεροι σαν άνθρωποι.
setlist: eatin’ dust / evil eye / clone of the universe / push button magic / mongoose / hell on wheels / Godzilla(blue oyster cult) / redline / boogie van / California crossing / strato-streak / laserblast / king of the road / Saturn III
Happiness is full of lies I’m killing my dreams
Όταν πλέον ο ήλιος έπεσε ανέβηκαν στη σκηνή οι 1000Mods. H μπάντα έχει μεγαλώσει (εξού και η θέση τους τόσο ψηλά στο billing που παραξένεψε αρκετούς), έχουν το κοινό που τους ακολουθεί και οι ίδιοι έχουν ψηθεί από τα τουρ ανά την υφήλιο έτσι ώστε να βγαίνουν και να πατάνε με άλλον αέρα. Το 75λεπτο σετ βασίστηκε κυρίως πάνω στο “Repeated Exposure To…” αν και δεν έλειψαν κάποια classics που πάντα δίνουν την έξτρα ώθηση που δώσανε και αφορμή για moshpit, καπνογόνα (“Electric Curve”, “Road To Burn”) κτλ Στα περισσότερα κομμάτια υπήρχαν visuals με εντυπωσιακά τοπία (που μάλλον τράβαγαν λίγο περισσότερο την προσοχή από ότι έπρεπε αλλά οκ λειτουργούν ωραία σε ένα φεστιβάλ) ενώ υπήρχε κάποιο θέμα με τον ήχο στις κιθάρες (και δεν έμοιαζε να αλλάζει σε όποια θέση και αν έκατσα) αλλά δεν ήταν αρκετό να χαλάσει την εμφάνιση. Περισσότερο μας είχε χαλάσει έτσι και αλλιώς ο αναπάντεχος θάνατος μια μέρα πριν του Μάκη Τσαμκόσογλου (Mother Of Millions), γεγονός που δεν παρέλειψε να αναφέρει ο Dani. Ιδανικό κλείσιμο όπως πάντα στο τέλος με “Super Van Vacation”.
setlist: Above179 / the son / electric carve / road to burn / loose / claws / on a stone / el rollito / vidage / into the spell / super van vacation
these stand for me, name your God and bleed the freak
Ήταν λίγο μετά τις 23.00 όταν οι μεγάλοι ALICE IN CHAINS πάτησαν στη σκηνή με το “Bleed The Freak” και το πηγαίο ανάβλυσμα χαράς μέσω επευφημιών από τον κόσμο έδειξε πόσο θέλαμε να τους δούμε live. Μιλάμε για μία από τις μπάντες που καθόρισαν το ροκ ήχο στα early 90s ενώ, πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο και για το γεγονός ότι μετά το reunion (και μάλιστα έχοντας χάσει τον εμβληματικό τραγουδιστή τους), έχουν κυκλοφορήσει τρεις εξαιρετικούς δίσκους που προσωπικά, τους βάζω δίπλα στα διαμάντια του παρελθόντος (πόσο μεγάλος συνθέτης είναι ο Jerry Cantrell…).
I like to see how you all would bleed for me
Ο DuVall δεν είναι Layne αλλά πατάει γερά και δεν έχει να αποδείξει κάτι, τρομερός στα δικά του (πχ στo Ηοllow) και δε σε χαλάει στα ιστορικά κομμάτια του Layne. Οι ίδιοι ήταν παικτικά άψογοι (εξαιρετικό rhythm section, τρομερός Cantrell στις κιθάρες) στην παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα αλλά στις φωνές υπήρχε μεγάλο θέμα (ειδικά στο πρώτο μισό της συναυλίας με τη στάθμη να είναι πολύ χαμηλά) που δεν άφηνε πολλούς από τον κόσμο να συνδεθούν μαζί τους αν και μετά τη φοβερή εκτέλεση του “Down In A Hole” όλα μπήκαν στη θέση τους και από κει και πέρα η εμφάνιση της μπάντας απογειώθηκε, σε “Grind” και “Nutshell” κρύψαμε δάκρυα ενώ ενδιαφέρον παρουσίασε η συνύπαρξη στις πρώτες σειρές διαφορετικών ηλικιών με πολλούς σαραντάρηδες να νιώθουν και πάλι έφηβοι.
Let the sun never blind your eyes
Στο encore βγήκαν με το “The One You Know” από το νέο δίσκο και στη συνέχεια το “Got Me Wrong” (με τα λαθάκια του) αλλά ήταν το “Would?” που παρέσυρε τους πάντες ενώ για κλείσιμο είχαν κρατήσει το “Rooster”. Άκουσα αρκετούς στην έξοδο να λένε για άνευρη εμφάνιση αλλά μάλλον ξεχνάνε ότι ήταν η μαυρίλα που μας έφερε κοντά σ’ αυτή την μπάντα 30 χρόνια πριν… Stay if you please / You may not be here when I leave…
setlist: bleed the freak / check my brain / again / never face / them bones / dam that river / hollow / your decision / rainer fog / down in a hole / no excuses / grind / stone / we die youmg / nutshell / angry chair / man in the box
encore:the one you know / got me wrong / would? / rooster
® κείμενο/φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek
